Lekomania może być trudna do zidentyfikowania zarówno przez samego chorego, jak i jego bliskich. Osoba uzależniona od leków podobnie jak alkoholik czy narkoman może nie zdawać sobie sprawy ze swojego nałogu lub mu zaprzeczać. Często bliscy chorego są także przyzwyczajeni do ilości zażywanych przez niego środków farmaceutycznych, więc nie zauważają problemu. Niesie on jednak poważne dla zdrowia, a nawet życia konsekwencje, stąd im wcześniej wykryty, tym większe szanse na wyleczenie.
Jednym z sygnałów alarmujących mogą być częstsze wizyty chorego u lekarzy. Wiadomo, że jeden specjalista nie przepisze dawki większej, niż jest wskazana do stosowania w danym okresie. Stąd lekoman uczęszcza do wielu, różnych, nieznających go medyków, którzy nie są w stanie zweryfikować tego, czy pacjent nie leczy się już u kogoś innego. Zauważyć mogą oni jednak inne objawy uzależnienia od leków, o których piszemy poniżej. Dla samej rodziny niepokojące mogą też być reakcje bliskiego, u którego podejrzewamy nałóg, na uwagi dotyczące nadużywania farmaceutyków. Zwykle poza negacją charakterystyczna jest drażliwość chorego, a nieraz wręcz wściekłość. Dalsze postępowanie z nim wymaga subtelności, gdyż po tego typu sugestiach może się bardziej kryć z nałogiem.
Najczęstszymi objawami lekomanii są:
Wymienić należy jeszcze jedno zagrożenie, jakie niesie ze sobą uzależnienie od leków. Nałogowe zażywanie np. leków przeciwbólowych może powodować stłumienie objawów innych, poważnych chorób, które się rozwijają w organizmie. Maskując ich objawy, opóźnia się diagnoza.
Zespół odstawienny jest przykrą konsekwencją nagłego zaprzestania stosowania leków. Niestety, leczenie lekomanii musi obejmować także etap detoksykacji. Zdarza się jednak, że chory na własną rękę lub pod wpływem otoczenia odstawia zażywane środki farmaceutyczne i wtedy pojawia się szereg dolegliwości, taki jak: nawrót objawów choroby, na którą lek był przepisany, zawroty głowy, drżenie ciała i rąk, płaczliwość i pogorszenie nastroju, zmęczenie lub pobudzenie i niepokój, biegunka, sztywność mięśni, napady padaczkowe, halucynacje, niemożność skupienia uwagi, urojenia, ataki paniki, fobie społeczne, depersonalizacja. Te ostatnie występują szczególnie często przy odstawieniu benzodiazepin. Do innych objawów, zwłaszcza charakterystycznych dla odstawienia leków nasennych i antydepresyjnych, należą: dreszcze, podwójne widzenie, szumy w uszach, metaliczny posmak i suchość w ustach, bóle brzucha, wymioty, zaburzenia łaknienia, nadwrażliwość na światło, rumieńce czy zmiany skórne, objawy grypopodobne. By zminimalizować te wszystkie skutki, zalecane jest odstawienie leków pod kontrolą lekarza, który stworzy specjalny plan, którego pacjent musi się trzymać w czasie trwania odwyku. Dzięki określonemu wcześniej scenariuszowi odstawienia poszczególne leki i dawki są eliminowane w taki sposób i w takim tempie, aby objawy abstynencyjne były jak najmniej dotkliwe.